جشنواره سال نو Sinhala and Tamil

جشنواره سال نو سینهالی و تامیل (Aluth Awurudda)، یکی از باشکوه ترین و مهم ترین رویدادهای فرهنگی سریلانکا است که آغاز سال نو سنتی را برای اقوام سینهالی و تامیل، همزمان با پایان فصل برداشت و آغاز بهار، جشن می گیرد. این روز نمادی از تجدید حیات، پاکسازی و شروعی دوباره برای تمام مردم این جزیره است.

هر سال در اواسط آوریل، با حرکت خورشید از برج حوت به حمل، سریلانکا غرق در شور و هیجان خاصی می شود. در این ایام، جزیره جان دوباره ای می گیرد و هر گوشه و کنار آن، از پایتخت شلوغ کلمبو گرفته تا روستاهای آرام و سرسبز، آماده استقبال از سالی نو با آداب و رسوم دیرینه و رنگارنگ می شود. تصور کنید خانه ها پاکیزه و تزئین شده اند، عطر شیرینی های سنتی در هوا پخش می شود و صدای آتش بازی و طبل های رابان نویدبخش این آغاز فرخنده است. این جشن نه تنها پیوندی عمیق با کشاورزی و طبیعت دارد، بلکه ریشه های مذهبی بودایی و هندو در هم تنیده آن، به هر یک از مراسم معنا و عمقی فراموش نشدنی می بخشد. سال نو سینهالی و تامیل، فراتر از یک تعطیلی ساده، جشنی از همبستگی، شکرگزاری و امید به آینده ای روشن است که تجربه آن، هر مسافری را به قلب فرهنگ سریلانکا پیوند می زند.

سال نو سینهالی و تامیل چیست؟ نگاهی به ریشه ها و اهمیت

سال نو سینهالی و تامیل، که در زبان سینهالی به آن «آلوت آوورودا» (Aluth Awurudda) گفته می شود، نه تنها یک تعطیلات رسمی ملی در سریلانکا است، بلکه نبض تپنده فرهنگ غنی و هزاران ساله این کشور به شمار می رود. این جشنواره، آغاز یک چرخه جدید را در تقویم های سنتی سینهالی و تامیل جشن می گیرد و اهمیت آن فراتر از یک تاریخ ساده است؛ این جشنی از تجدید، باروری و هماهنگی با طبیعت است. در این زمان، مردم سریلانکا، فارغ از تعلقات قومی و مذهبی، گرد هم می آیند تا به استقبال سالی پر از نعمت و برکت بروند.

اهمیت سال نو سریلانکا به پایان رسیدن فصل برداشت محصولات کشاورزی، به ویژه برنج، گره خورده است. پس از ماه ها کار و تلاش در مزارع، زمان استراحت، شکرگزاری و لذت بردن از ثمره دسترنج فرا می رسد. به همین دلیل، این جشن پیوندی عمیق با چرخه طبیعت و زندگی کشاورزی مردم این سرزمین دارد. تصور کنید هوای بهاری جزیره، با شکوفه های تازه و عطر خوش خاک نم خورده، آمیخته می شود و این تغییرات فصلی، خود الهام بخش آغازهای نو و پر از امید برای همه ساکنان سریلانکا است.

زمان بندی نجومی و آداب خاص

برخلاف سال نو میلادی که زمان آن مشخص و ثابت است، جشنواره سال نو سینهالی و تامیل بر اساس محاسبات دقیق نجومی تعیین می شود. این جنبه نجومی، به این جشن ابعادی عمیق تر و معنوی تر می بخشد که درک آن، برای لمس کامل تجربه سال نو در سریلانکا ضروری است.

مبنای نجومی: حرکت خورشید و اعتدال بهاری

مبنای تعیین لحظه سال تحویل در سال نو سینهالی و تامیل، حرکت ظاهری خورشید در آسمان است. طبق طالع بینی سینهالی و تامیل، سال نو زمانی آغاز می شود که خورشید از برج حوت (Meena Rashiya) به برج حمل (Mesha Rashiya) منتقل می شود. این انتقال، نشان دهنده یک نقطه عطف نجومی است که با اعتدال بهاری در بسیاری از فرهنگ ها همزمان است و به آن معنای عمیق تری می بخشد. اخترشناسان محلی، با بررسی دقیق موقعیت ستارگان و سیارات، لحظات خوش یمن و سعد برای انجام هر یک از آیین های سال نو را مشخص می کنند.

این محاسبات پیچیده، نه تنها لحظه دقیق آغاز سال نو را تعیین می کنند، بلکه زمان های مبارک برای کارهایی مانند روشن کردن اجاق، خوردن اولین وعده غذایی، انجام معاملات و حتی مالیدن روغن بر سر را نیز مشخص می نمایند. این دقت نجومی، نشان دهنده احترامی عمیق به نظم کیهانی و باور به تأثیر آن بر زندگی روزمره است.

تاریخ در تقویم میلادی

با وجود مبنای نجومی، سال نو سینهالی و تامیل معمولاً در تاریخ ۱۳ یا ۱۴ آوریل در تقویم میلادی جشن گرفته می شود. این همزمانی با جشن های بهاره و برداشت در بسیاری از نقاط جنوب و جنوب شرق آسیا، نشان دهنده ریشه های مشترک فرهنگی و کشاورزی در این منطقه وسیع است. نکته جالب توجه این است که بر خلاف بسیاری از جشن های سال نو، پس از پایان سال قدیم، سال نو بلافاصله آغاز نمی شود.

نوناگاته (Nonagathe) یا دوره بی طرفی

یکی از ویژگی های منحصر به فرد جشنواره سال نو Sinhala and Tamil، وجود دوره ای به نام «نوناگاته» (Nonagathe) است. این بازه زمانی، که معمولاً حدود ۱۲ ساعت و ۴۸ دقیقه طول می کشد، حد فاصل میان پایان سال قدیم و آغاز سال نو جدید است. در این دوره، سنت ها حکم می کنند که مردم از انجام هرگونه فعالیت مادی، کار یا تجارت پرهیز کنند. این زمان، یک دوره بی طرفی یا وقت سعد در نظر گرفته می شود که به امور معنوی و مذهبی اختصاص دارد.

در طول نوناگاته، مردم به معابد و مراکز مذهبی می روند، در مراسم عبادی شرکت می کنند و به تأمل و دعا می پردازند. برخی نیز این زمان را به کمک به نیازمندان یا فعالیت های خیریه اختصاص می دهند. هدف از این دوره، پاکسازی روح و آماده شدن برای شروعی تازه با ذهنی آرام و قلبی پاک است. این وقفه، به افراد فرصت می دهد تا از روزمرگی فاصله گرفته و با تمرکز بر جنبه های معنوی زندگی، خود را برای تجدید حیات در سال نو آماده سازند.

سفر در تاریخ: ریشه های فرهنگی و مذهبی

جشنواره سال نو سینهالی و تامیل تنها یک رویداد معاصر نیست؛ بلکه جشنی است با ریشه هایی که عمیقاً در تاریخ و باورهای باستانی سریلانکا فرو رفته است. این ریشه ها، داستانی از تکامل فرهنگی و همزیستی مذهبی را روایت می کنند که به این جشن، عمق و معنای ویژه ای می بخشد.

قدمت جشن

تاریخچه جشنواره سال نو سریلانکا به دوران باستان بازمی گردد و پیوندی ناگسستنی با زندگی کشاورزی مردمان این سرزمین دارد. پیش از آنکه بودیسم و هندوئیسم به شکل امروزی در جزیره رواج یابند، جوامع کشاورزی بومی، پایان فصل برداشت و آغاز بهار را با آیین ها و جشن هایی خاص گرامی می داشتند. این جشن ها، شکرگزاری از طبیعت برای محصولات فراوان و دعا برای باروری بیشتر در سال آینده بود. بسیاری از آداب و رسوم اولیه این جشن، ریشه در این باورهای باستانی و ارادت به خدایان طبیعت دارد که با گذر زمان، با مفاهیم مذهبی جدید در هم آمیخته و شکل کنونی خود را یافته است.

تأثیر بودیسم و هندوئیسم

با ورود و گسترش بودیسم (در قرن سوم پیش از میلاد) و هندوئیسم به سریلانکا، جشن های باستانی سال نو تحت تأثیر آموزه ها و فلسفه های این دو مذهب قرار گرفتند. آنچه امروز مشاهده می کنیم، نتیجه همزیستی و ادغام زیبای سنت های بومی با تعالیم بودایی و هندو است. بودایی ها این جشن را با مفاهیم پاکسازی، آغاز دوباره و نیک خواهی گره می زنند، در حالی که هندوها بر جنبه های نجومی، تقدیر و پرستش خدایان خاص تمرکز دارند.

نکته شگفت انگیز این است که با وجود تفاوت های بنیادین در برخی اصول فلسفی، در آداب و رسوم سال نو تامیل و سینهالی، تضاد جدی مشاهده نمی شود. هر دو جامعه با احترام متقابل، به سنت های یکدیگر می نگرند و اغلب در بسیاری از مناسک و جشن ها به صورت مشترک شرکت می کنند. این همزیستی، نشان دهنده بلوغ فرهنگی و رواداری مذهبی در سریلانکا است که در این جشن به اوج خود می رسد.

اساطیر و افسانه ها

پشت بسیاری از آیین های جشنواره سال نو Sinhala and Tamil، اساطیر و افسانه هایی نهفته است که به آن ها جنبه ای داستانی و رمزآلود می بخشد. یکی از این افسانه ها، داستان شاهزاده صلح، ایندرادوا است. روایت می شود که ایندرادوا، پیام آور صلح و خوشبختی، در آغاز سال نو از آسمان به زمین فرود می آید تا آرامش و شادی را برای مردم به ارمغان آورد. او سوار بر یک کالسکه سفید رنگ می آید و تاجی از گل های سفید به ارتفاع هفت ذراع بر سر دارد.

داستان ایندرادوا نشان دهنده امید به صلح و رفاه در سال جدید است. تصور می شود او ابتدا در «کیری سایورا» یا اقیانوس شیر فرو می رود، نمادی از پاکیزگی و آغاز دوباره زندگی.

این افسانه، روح تازه ای به جشن می بخشد و به مردم الهام می دهد تا با امید و نیکی به استقبال سال نو بروند. این داستان ها و اساطیر، بخشی جدایی ناپذیر از هویت فرهنگی این جشن هستند که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شوند و به آن معنا و رنگ می بخشند.

آمادگی ها و مقدمات جشن

پیش از آنکه شور و هیجان اصلی جشنواره نوروزی آسیای جنوبی فرا برسد، مردم سریلانکا خود را با مجموعه ای از آمادگی ها و مقدمات خاص آماده می کنند. این مرحله، که شامل فعالیت های نمادین و کاربردی است، برای استقبال از سال نو با انرژی مثبت و فضایی دلنشین بسیار حیاتی است.

خانه تکانی و پاکسازی

همانند بسیاری از جشن های سال نو در سراسر جهان، خانه تکانی و پاکسازی کامل خانه و محیط اطراف، یکی از اولین و مهم ترین مراحل آمادگی برای سال نو سریلانکا است. این عمل فراتر از صرفاً نظافت فیزیکی است؛ سمبلی از رهایی از منفی گرایی، انرژی های کهنه و مشکلات سال گذشته است. مردم بر این باورند که با تمیز کردن خانه، ذهن و روح خود را نیز پاک می کنند و فضایی برای ورود برکت و خوشبختی در سال جدید ایجاد می کنند. تصور کنید هر گوشه خانه برق می زند، دیوارها رنگ می شوند و باغچه ها آراسته می گردند تا همه چیز آماده استقبال از آغاز تازه باشد.

تهیه شیرینی ها و خوراکی های سنتی

هیچ جشنی بدون خوراکی های لذیذ و شیرینی های سنتی کامل نمی شود. در جشنواره سال نو Sinhala and Tamil، تهیه این خوراکی ها نقش ویژه ای دارد و اغلب توسط زنان خانه و با عشق و دقت فراوان انجام می شود. انواع کیک ها، شیرینی ها و دسرها از مدت ها قبل آماده می شوند تا سفره سال نو را زینت بخشند و برای دید و بازدیدها مورد استفاده قرار گیرند.

علاوه بر این، خرید لباس های نو یکی دیگر از آداب مهم است. پوشیدن لباس های جدید در روز سال نو، نمادی از آغاز تازه و رهایی از کهنگی است و به افراد حس شادابی و تجدید حیات می بخشد. بازارها در روزهای منتهی به جشن، پر از شور و هیجان می شوند و خانواده ها برای خرید بهترین لباس ها و مواد اولیه مورد نیاز برای پخت و پز، به گشت و گذار می پردازند.

اوج جشن: آداب و رسوم و مناسک سنتی

با رسیدن لحظه موعود، جزیره سریلانکا غرق در شادی و هیجان می شود. آداب و رسوم سال نو سینهالی و تامیل، مجموعه ای از مناسک رنگارنگ و پرمعنا را در بر می گیرد که هر یک داستانی از امید، برکت و همبستگی را روایت می کنند. این مناسک، تجربه ای عمیق از فرهنگ و معنویت را به ارمغان می آورد.

روشن کردن اجاق و پخت کیریبث

یکی از مرکزی ترین و نمادین ترین مراسم جشن سال نو سینهالی، روشن کردن اجاق و پخت «کیریبث» (Kiribath) یا شیر برنج است. این مراسم توسط بانوی خانه و در زمانی خوش یمن و سعد که توسط اخترشناسان تعیین شده، انجام می شود. بانوی خانه، در جهتی خاص و مبارک، آتش اجاق را روشن می کند و در یک دیگچه سفالی جدید، شیر را به جوش می آورد. سپس برنج را به آن اضافه کرده و کیریبث را می پزد.

کیریبث، نه تنها یک غذای ساده، بلکه نمادی قدرتمند از رفاه، خوشبختی و وفور نعمت است. رنگ سفید برنج و شیر، نشان دهنده پاکی و برکت است و پخت آن در آغاز سال، آرزویی برای سالی پر از فراوانی و شیرینی را به همراه دارد.

اولین وعده غذایی سال نو

پس از پخت کیریبث، خانواده در کنار هم جمع می شوند تا اولین وعده غذایی سال نو را در زمان سعد که توسط اخترشناسان تعیین شده، میل کنند. این وعده غذایی، با کیریبث و انواع شیرینی ها و خوراکی های سنتی پر می شود. این لحظه، نمادی از همبستگی، محبت خانوادگی و آغاز مشترک سالی جدید است. تصور کنید تمام اعضای خانواده، از کوچکترین تا بزرگترین، دور هم نشسته اند و با شادی و خنده، از طعم غذاهای خانگی لذت می برند.

مراسم روغن مالی (Hisathe Thel Gasima)

یکی دیگر از آیین های مهم در سال نو تامیل و سینهالی، مراسم «روغن مالی» (Hisathe Thel Gasima) است. در این مراسم، والدین یا بزرگان خانواده، با روغن های گیاهی خاص و معطر، سر فرزندان و دیگر اعضای خانواده را مالش می دهند. این عمل، به منظور برکت، سلامتی و محافظت از بیماری ها و بلاها در طول سال جدید انجام می شود. این روغن ها، معمولاً با گیاهان دارویی خاصی ترکیب شده اند و با ذکر دعاهای خیر و نیک خواهی، بر سر مالیده می شوند.

انجام معاملات تجاری خوش یمن

در زمان سعد دیگری که توسط اخترشناسان تعیین شده، مردم به انجام اولین تراکنش مالی سال نو می پردازند. این عمل، که می تواند خرید و فروش کوچکی باشد، به منظور رونق اقتصادی، خوش اقبالی در کسب و کار و فراوانی ثروت در سال جدید انجام می شود. این باور وجود دارد که آغاز سال با یک معامله موفق، برکت را به کل سال می آورد.

دید و بازدید و تبادل هدیه/شیرینی

مانند بسیاری از جشن های سال نو، دید و بازدید از دوستان، اقوام و همسایگان، بخش جدایی ناپذیری از جشنواره سال نو Sinhala and Tamil است. مردم با سبدهای پر از شیرینی ها و خوراکی های سنتی به خانه یکدیگر می روند، تبریک می گویند و آرزوی سالی پر برکت و خوشبختی برای هم می کنند. این تبادل شیرینی، نمادی از تقسیم شادی و تقویت روابط اجتماعی و خانوادگی است.

آتش بازی و ترقه بازی

فضای جشن با صدای بلند آتش بازی و ترقه بازی پر می شود. این صداها، اعلام پرشور آغاز سال نو و دور کردن انرژی های منفی است. خیابان ها و محله ها با نور و صدای آتش بازی روشن می شوند و شور و هیجان جشن را به اوج خود می رسانند. این فعالیت ها، به ویژه برای کودکان، بسیار هیجان انگیز است و لحظات فراموش نشدنی را رقم می زند.

بازی های سنتی و محلی

پس از اتمام مناسک رسمی، زمان بازی و سرگرمی فرا می رسد. در طول فستیوال برداشت سریلانکا، بازی های سنتی و محلی مختلفی در فضای باز انجام می شود. یکی از محبوب ترین آن ها، بازی با طبل «رابان» (Raban playing) است که زنان و دختران گرد هم می آیند و با نواختن رابان، شادی و شور سال نو را بیان می کنند. بازی های جمعی دیگری نیز مانند مسابقات طناب کشی، دویدن با چشم بسته، و بازی های با توپ برگزار می شود که همگی با هدف تقویت روحیه همکاری و شادی جمعی هستند.

گل «یاک ارابادو» (Yak Erabadu)، که در این فصل شکوفا می شود، به عنوان نمادی از آغاز سال نو و تجدید حیات طبیعت، نقش مهمی در تزئینات و فضای جشن ایفا می کند.

طعم سال نو: خوراکی های سنتی سریلانکا

سفره سال نو سینهالی و تامیل، یک ضیافت رنگارنگ از طعم ها و عطرهای سنتی است که هر کدام داستان و معنای خاص خود را دارند. این خوراکی ها، قلب جشن را تشکیل می دهند و بخشی جدایی ناپذیر از تجربه فرهنگی Aluth Awurudda هستند.

کیریبث (Kiribath)

«کیریبث» یا شیر برنج، غذای اصلی و نمادین سال نو سریلانکا است. این غذا، که از برنج پخته شده با شیر نارگیل تهیه می شود، نه تنها در وعده اول سال نو، بلکه در تمام مراسم مهم زندگی سینهالی ها، به عنوان نمادی از خوشبختی و رفاه حضور دارد. طعم ملایم و بافت خامه ای آن، تجربه ای دلپذیر را به ارمغان می آورد.

کاووم (Kavum)

«کاووم» (Kavum) نوعی کیک روغنی کوچک و شیرین است که با آرد برنج، شیره درخت نخل (جگاری) و شیر نارگیل تهیه می شود. شکل خاص و بافت نرم آن، این شیرینی را به یکی از محبوب ترین خوراکی های جشنواره سال نو Sinhala and Tamil تبدیل کرده است. تصور کنید در کنار چای داغ، از طعم شیرین و منحصر به فرد کاووم لذت می برید.

کوکیس (Kokis)

«کوکیس» (Kokis) یک شیرینی ترد و سبک با ریشه های هلندی است که به دلیل حضور تاریخی هلندی ها در سریلانکا، به بخشی از فرهنگ غذایی این کشور تبدیل شده است. این شیرینی با طرح های زیبا و مشبک، با استفاده از قالب های مخصوص تهیه می شود و طعم شور و شیرین آن، برای بسیاری از مردم یادآور سال نو سینهالی است.

دیگر شیرینی ها

علاوه بر این سه خوراکی اصلی، سفره سال نو با انواع دیگری از شیرینی های محلی مانند «آلووا» (Aluwa) که نوعی شیرینی با آرد برنج و شیره است، و همچنین «مون کیووم» (Mun Kewum) و «آسامی» (Asmi) پر می شود. هر یک از این خوراکی ها، با دستوری خاص و عشقی فراوان تهیه می شوند تا جشن سال نو را شیرین تر و به یادماندنی تر کنند. این تنوع در طعم و بافت، نشان دهنده غنای آشپزی سریلانکا در این ایام است.

تجربه گردشگری در سال نو سینهالی و تامیل

برای گردشگرانی که قصد سفر به سریلانکا را دارند، تجربه جشنواره سال نو سینهالی و تامیل فرصتی بی نظیر برای غرق شدن در عمق فرهنگ و سنت های این کشور است. در این زمان، جزیره رنگ و بویی دیگر به خود می گیرد و شور و هیجان در هر گوشه و کنار آن احساس می شود.

اگر در این ایام به سریلانکا سفر می کنید، مهم است که به فرهنگ و آداب و رسوم محلی احترام بگذارید. بسیاری از مراسم خانوادگی و مذهبی، فضایی خصوصی تر دارند، اما جشن های عمومی در خیابان ها و روستاها، همواره پذیرای حضور گردشگران هستند. در صورت دعوت شدن به یک خانه محلی برای شرکت در جشن ها، این فرصت را از دست ندهید؛ زیرا این یکی از بهترین راه ها برای تجربه اصیل و دوستانه فرهنگ سریلانکا است.

در طول تعطیلات سال نو سریلانکا، برخی از کسب وکارها، به ویژه در مناطق روستایی، ممکن است بسته باشند؛ زیرا مردم برای جشن گرفتن در کنار خانواده خود گرد هم می آیند. این موضوع را در برنامه ریزی سفر خود لحاظ کنید. با این حال، شور و هیجان عمومی در شهرها و روستاها به اوج خود می رسد و فرصت های فراوانی برای تماشای آتش بازی، شرکت در بازی های محلی و لذت بردن از خوراکی های سنتی فراهم می شود.

برای تجربه اصیل تر جشن، توصیه می شود به روستاها و شهرهای کوچک تر سریلانکا سفر کنید، جایی که سنت ها با جدیت و شور بیشتری برگزار می شوند. شهرهایی مانند کلمبو و کندی نیز میزبان جشن های بزرگ تر و رویدادهای عمومی هستند که می توانند تجربه ای متفاوت از جشنواره های سریلانکا را ارائه دهند. تصور کنید خود را در میان جمعیت مردم محلی می یابید، در حال تماشای رقص «رابان» و گوش دادن به صدای دلنشین طبل ها، در حالی که عطر گل های تازه و شیرینی های محلی در هوا پیچیده است.

جشن های مشابه در آسیای جنوبی و جنوب شرق آسیا

همزمانی جشنواره سال نو Sinhala and Tamil با جشن های مشابه در سایر نقاط آسیای جنوبی و جنوب شرق آسیا، نشان دهنده یک پیوند فرهنگی و نجومی عمیق در این منطقه است. این جشن ها، که اغلب در همان بازه زمانی (اواسط آوریل) برگزار می شوند، ریشه های مشترکی در تقویم های خورشیدی، باورهای نجومی و پایان فصل برداشت دارند.

برخی از این جشن های برجسته عبارتند از:

• پوتاندو (Puthandu): سال نو تامیل در تامیل نادو هند و همچنین در میان تامیل های سریلانکا. این جشن نیز با آداب و رسوم مشابهی از جمله پاکسازی خانه، تهیه غذاهای سنتی و دید و بازدید همراه است.
• بوهگ بیهو (Bohag Bihu): سال نو در ایالت آسام هند که پایان فصل برداشت برنج را جشن می گیرد و با رقص و موسیقی همراه است.
• پوهلا بوشاخ (Pohela Boishakh): سال نو بنگلادشی که در بنگلادش و بنگال غربی هند جشن گرفته می شود و نمادی از آغاز تازه و امید به آینده است.
• تینگ یان (Thingyan): سال نو برمه ای که در میانمار برگزار می شود و با پاشیدن آب بر روی یکدیگر همراه است، نمادی از پاکسازی و شستشوی گناهان سال گذشته.
• سونگکران (Songkran): سال نو تایلندی که به آن «جشن آب» نیز می گویند. در تایلند، لائوس و کامبوج نیز جشن های مشابهی برای آغاز سال نو خورشیدی برگزار می شود که با پاشیدن آب، نماد پاکیزگی و برکت، همراه است.
• چاول چنام تمی (Choul Chnam Thmey): سال نو خمری در کامبوج.
• پی مای لائو (Pi Mai Lao): سال نو لائوسی در لائوس.

این جشن ها، هر چند با نام ها و جزئیات متفاوت، اما همگی در یک نکته اساسی مشترک هستند: آن ها نمادی از امید به آینده، شکرگزاری از طبیعت و همبستگی انسانی هستند. تماشای این تنوع فرهنگی و همزمان، درک عمیق تری از پیوندهای تاریخی و اجتماعی در قاره آسیا به دست می دهد و به ما نشان می دهد چگونه انسان ها در طول تاریخ، آغاز فصول جدید را با شور و هیجان و مراسم ویژه گرامی داشته اند.

نتیجه گیری

جشنواره سال نو سینهالی و تامیل (Aluth Awurudda)، بیش از یک تعطیلی ساده، آیینه تمام نمای فرهنگ غنی و روح باستانی سریلانکا است. این جشن، با ریشه های عمیق در کشاورزی، نجوم و باورهای بودایی و هندو، هر سال در اواسط آوریل، جزیره را در هاله ای از شادی، معنویت و همبستگی فرو می برد. از خانه تکانی های نمادین و تهیه شیرینی های سنتی تا مراسم روغن مالی و بازی های پرجنب وجوش محلی، هر بخش از این جشن داستانی از تجدید حیات و امید را روایت می کند.

تجربه این سال نو سریلانکا، فرصتی بی نظیر برای هر کسی است که به دنبال غرق شدن در زیبایی های یک فرهنگ اصیل و لمس گرمای مردمانی مهربان است. این جشن نه تنها پیوند مردم با طبیعت و یکدیگر را عمیق تر می کند، بلکه یادآوری می کند که با هر آغاز دوباره، فرصتی برای پاکسازی، شکرگزاری و حرکت به سوی آینده ای روشن تر وجود دارد. حفظ این سنت های دیرینه، برای هویت ملی سریلانکا حیاتی است و به ما نشان می دهد که چگونه می توان با احترام به گذشته، راهی برای ساختن آینده ای پر از صلح و برکت یافت.