دست به زن یعنی چه؟

اصطلاح «دست به زن» به هرگونه اقدام فیزیکی خشونت آمیز از سوی مرد علیه همسر یا شریک عاطفی خود اشاره دارد. این پدیده فراتر از یک درگیری ساده است و ریشه های عمیق روانشناختی، اجتماعی و فرهنگی دارد که می تواند زندگی فردی و خانوادگی را به شدت تحت تأثیر قرار دهد.

خشونت خانگی یک زخم عمیق بر پیکره روابط انسانی است که متأسفانه در بسیاری از جوامع، از جمله جامعه ما، همچنان به اشکال گوناگون وجود دارد. این پدیده، تنها به ضرب و شتم فیزیکی محدود نمی شود؛ بلکه طیف وسیعی از رفتارهای آسیب زا را در بر می گیرد که می تواند سلامت جسمی، روانی و عاطفی فرد را به خطر اندازد. درک ماهیت این پدیده، شناسایی نشانه های هشداردهنده آن و آگاهی از راهکارهای مؤثر برای مقابله و پیشگیری، گام های اساسی در جهت ایجاد روابط سالم تر و امن تر است.

برای کسانی که در آستانه ورود به یک رابطه جدی هستند، یا زنانی که خود را درگیر چرخه ای از خشونت می بینند، شناخت عمیق این موضوع حیاتی است. این مقاله با هدف ارائه یک تحلیل جامع و همدلانه از اصطلاح «دست به زن» و ابعاد گوناگون خشونت خانگی، سعی دارد تا نوری بر این پدیده تاریک بتاباند. با مطالعه این محتوا، می توان به درکی دقیق تر از ریشه های این رفتارها، علائم هشداردهنده در مردان دارای این ویژگی و مهم تر از همه، راهکارهای عملی و حمایتی برای مواجهه با آن دست یافت.

درک مفهوم «دست به زن»: خشونت فیزیکی در روابط زناشویی

«دست به زن» اصطلاحی است که در فرهنگ عامه برای توصیف مردی به کار می رود که همسر یا شریک عاطفی خود را مورد خشونت فیزیکی قرار می دهد. این مفهوم، اما، بسیار گسترده تر از صرف کتک زدن است و شامل هرگونه رفتار فیزیکی است که با هدف آسیب رساندن، ارعاب یا کنترل دیگری انجام می شود. هل دادن، سیلی زدن، گرفتن مو، کشیدن و کوبیدن سر به دیوار، پرتاب اشیا به سمت فرد یا در حضور او، و هر عمل دیگری که منجر به درد و آسیب جسمی شود، همگی ذیل این عنوان جای می گیرند.

تجربه خشونت فیزیکی به ندرت به تنهایی رخ می دهد. اغلب، این نوع خشونت بخشی از یک الگوی گسترده تر از سوءاستفاده است که شامل خشونت های روانی، کلامی، عاطفی، مالی و جنسی نیز می شود. خشونت فیزیکی ممکن است بارزترین نمود باشد، اما ریشه های آن غالباً در کنترل گری، تحقیر و سوءاستفاده های غیرفیزیکی نهفته است. نادیده گرفتن سایر اشکال خشونت به این بهانه که «فقط یک بار دست بلند کرده است»، می تواند منجر به تشدید و تداوم این چرخه آسیب زا شود.

توجیه خشونت، تحت هیچ شرایطی، قابل پذیرش نیست. هیچ انسانی شایسته تجربه خشونت فیزیکی نیست و هیچ دلیلی، از جمله استرس، خشم یا مسائل شخصی، نمی تواند توجیهی برای چنین رفتاری باشد. آسیب های ناشی از «دست به زن» تنها به کبودی ها و زخم های ظاهری محدود نمی شود؛ بلکه زخم های عمیق تری بر روح و روان قربانی بر جای می گذارد. کاهش اعتماد به نفس، اضطراب، افسردگی، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و انزوای اجتماعی، تنها بخشی از عواقب بلندمدت این پدیده است که می تواند سال ها همراه فرد بماند و کیفیت زندگی او را به شدت تحت تأثیر قرار دهد.

چرا برخی مردان «دست به زن» می شوند؟ (ریشه های روانشناختی و اجتماعی)

پدیده «دست به زن» نتیجه یک عامل واحد نیست، بلکه ترکیبی پیچیده از عوامل فردی، روانشناختی، اجتماعی و فرهنگی است که در طول زمان شکل می گیرد. درک این ریشه ها می تواند به ما کمک کند تا نگاهی عمیق تر به این مشکل داشته باشیم و راه های مؤثرتری برای مداخله و پیشگیری پیدا کنیم.

عوامل فردی و روانشناختی

1. تجربیات کودکی و الگوبرداری: افرادی که در دوران کودکی شاهد خشونت خانگی بوده اند، یا خود قربانی سوءاستفاده های فیزیکی، عاطفی یا جنسی بوده اند، احتمال بیشتری دارد که در بزرگسالی به رفتارهای خشونت آمیز روی بیاورند. آنها ممکن است خشونت را به عنوان راهی برای حل مشکلات یا ابراز قدرت آموخته باشند.
2. اختلالات شخصیتی: برخی اختلالات شخصیتی، مانند اختلال شخصیت ضداجتماعی (جامعه ستیز)، اختلال شخصیت مرزی یا اختلال شخصیت خودشیفته، با فقدان همدلی، نیاز شدید به کنترل دیگران، و ناتوانی در مدیریت خشم همراه هستند. این افراد ممکن است از خشونت برای اعمال سلطه و حفظ قدرت در روابط استفاده کنند.
3. مسائل روانشناختی دیگر: افسردگی شدید، اضطراب مزمن، اختلال دوقطبی، یا سایر مشکلات روانی کنترل نشده می توانند زمینه را برای بروز پرخاشگری های فیزیکی فراهم کنند. ناتوانی در مدیریت صحیح هیجانات و استرس، گاهی به صورت طغیان های خشونت آمیز خود را نشان می دهد.
4. سوءمصرف مواد مخدر و الکل: مصرف الکل و مواد مخدر به شدت توانایی فرد را در کنترل رفتار و قضاوت منطقی کاهش می دهد. در بسیاری از موارد، خشونت های خانگی تحت تأثیر سوءمصرف این مواد اتفاق می افتد. هرچند که مصرف این مواد توجیهی برای خشونت نیست، اما یک عامل تشدیدکننده قوی محسوب می شود.
5. احساس حقارت و نیاز به اثبات قدرت: برخی مردان که در درون خود احساس ضعف، بی ارزشی یا حقارت می کنند، ممکن است برای جبران این احساسات و اثبات مردانگی خود، به خشونت روی بیاورند. آنها با کنترل و آزار دیگران، به دنبال کسب حس قدرت و برتری هستند.
6. ناتوانی در مدیریت خشم: بسیاری از افرادی که دست به خشونت می زنند، مهارت های کافی برای مدیریت صحیح خشم و حل مسالمت آمیز تعارضات را ندارند. آنها نمی دانند چگونه احساسات منفی خود را به روش های سازنده بیان کنند و به جای آن، به واکنش های تهاجمی متوسل می شوند.

عوامل اجتماعی و فرهنگی

1. باورهای سنتی و مردسالارانه: در جوامعی که ساختارهای مردسالارانه قوی هستند، ممکن است تصور شود که مرد حق تنبیه همسر خود را دارد. این باورها، خشونت را نرمالیزه کرده و سکوت در برابر آن را ترویج می دهند. نگاه به زن به عنوان مالکیت مرد، زمینه ساز سوءاستفاده و تضعیف جایگاه او در خانواده و جامعه می شود.
2. فشارهای اقتصادی و اجتماعی: استرس های ناشی از بیکاری، مشکلات مالی، فشارهای اجتماعی و عدم موفقیت در خارج از خانه، می تواند باعث افزایش سطح استرس و پرخاشگری در مردان شود. این پرخاشگری، متأسفانه، گاهی به سمت نزدیک ترین افراد، یعنی اعضای خانواده، هدایت می شود. البته، این عوامل هرگز توجیهی برای خشونت نیستند، بلکه تنها می توانند به عنوان محرک عمل کنند.
3. نبود حمایت های اجتماعی و قانونی کافی: در جوامعی که حمایت های قانونی و اجتماعی از قربانیان خشونت خانگی ضعیف است، افراد خشونت گر ممکن است احساس مصونیت از مجازات کرده و به رفتارهای خود ادامه دهند. عدم آگاهی از حقوق، نبود پناهگاه های امن و موانع فرهنگی برای گزارش خشونت، چرخه آن را تقویت می کند.
4. تأثیر رسانه ها و الگوهای منفی: گاهی نمایش خشونت به اشکال مختلف در رسانه ها یا الگوبرداری از شخصیت های خشن در جامعه، می تواند به عنوان یک مدل رفتاری منفی عمل کند و درونی سازی خشونت را در برخی افراد تسهیل نماید.

چگونه مرد «دست به زن» را پیش از ازدواج تشخیص دهیم؟ (نشانه های هشداردهنده)

شناخت نشانه های هشداردهنده در دوران آشنایی و نامزدی می تواند از ورود به یک رابطه آسیب زا جلوگیری کند و آینده ای امن تر را برای افراد رقم بزند. بسیاری از مردانی که بعداً به خشونت فیزیکی روی می آورند، در ابتدا رفتارهای کنترلی و پرخاشگرانه ظریفی از خود نشان می دهند که با آگاهی می توان آن ها را تشخیص داد. هوشیاری در این دوران از اهمیت بالایی برخوردار است.

بهتر است در این دوره به رفتارهایی که ممکن است نادیده گرفته شوند، توجه ویژه ای شود. این نشانه ها، همیشه به صراحت خشونت فیزیکی را بیان نمی کنند، اما می توانند زنگ خطری جدی برای پتانسیل بروز آن در آینده باشند. برخی از مهم ترین و رایج ترین نشانه های مردی که ممکن است در آینده «دست به زن» شود، شامل موارد زیر است:

نشانه های رفتاری کلیدی

1. حسادت و مالکیت افراطی: مردی که بیش از اندازه حسود است و رفتارهای کنترلی شدیدی از خود نشان می دهد، مانند چک کردن مداوم تلفن، پیام ها، یا محدود کردن ارتباط شما با دوستان و خانواده، ممکن است در آینده به خشونت روی آورد. این حس مالکیت، غالباً با توهین و تلاش برای سلب قدرت انتخاب از همسر همراه است.
2. عصبانیت های غیرقابل کنترل و نامتناسب: واکنش های خشمگین و شدید به مسائل کوچک و بی اهمیت، از جمله پرتاب اشیا، کوبیدن مشت به دیوار، یا فریاد زدن های بلند و بی دلیل، نشانه ای واضح از ناتوانی در مدیریت خشم است. این رفتارها می توانند پیش درآمدی بر خشونت فیزیکی علیه افراد باشند.
3. بی احترامی و بی رحمی نسبت به دیگران: فردی که با زیردستان، حیوانات، کودکان یا افراد ضعیف تر به شیوه ای توهین آمیز، تحقیرآمیز یا بی رحمانه رفتار می کند، فاقد همدلی و احترام به حقوق دیگران است. این بی احساسی می تواند در آینده به سمت همسر نیز معطوف شود.
4. سابقه روابط ناسالم: در مورد روابط قبلی فرد جویا شوید. اگر او دائماً از روابط پیشین خود با تلخی و خشم صحبت می کند، یا تمام تقصیرها را به گردن شریک سابقش می اندازد، ممکن است الگوی ناسالمی از رابطه را تکرار کند. شنیدن تجربیات بد از روابط قبلی، حتی اگر خودش را قربانی نشان دهد، هشداردهنده است.
5. تحقیر و انتقاد مداوم: مردی که دائماً از شما انتقاد می کند، توانایی ها و ارزش هایتان را کوچک می شمارد، یا شما را در جمع تحقیر می کند، به دنبال تضعیف عزت نفس شماست تا کنترل بیشتری بر شما داشته باشد. این تحقیر کلامی می تواند به خشونت های دیگر نیز منجر شود.
6. تهدید و ارعاب کلامی: استفاده از کلمات تهدیدآمیز، اشاره به خشونت فیزیکی (حتی به شوخی)، یا تلاش برای ترساندن شما، نشانه ای جدی از آمادگی برای عبور از مرزهای کلامی به فیزیکی است.
7. نوسانات خلقی شدید و ناگهانی: تغییرات سریع از محبت شدید به خشم ناگهانی و برعکس، نشان دهنده عدم ثبات هیجانی است. چنین افرادی ممکن است در یک لحظه بسیار جذاب و مهربان باشند و در لحظه ای دیگر به شدت پرخاشگر و خشن شوند.
8. بررسی رفتار با خانواده خودش: دقت کنید که او چگونه با مادر و خواهران خود رفتار می کند. آیا به آنها احترام می گذارد؟ آیا در خانواده او خشونت پدیده رایجی است؟ الگوهای رفتاری خانوادگی، به ویژه در مورد پدر با مادر، می تواند پیش بینی کننده خوبی برای رفتارهای آینده باشد.

«هیچ نشانه ای از عشق و علاقه نمی تواند توجیهی برای رفتارهای کنترلی یا پرخاشگرانه باشد. عشق واقعی بر پایه احترام، اعتماد و امنیت متقابل بنا می شود، نه ترس و تهدید.»

شناخت این نشانه ها، اولین قدم برای حفظ سلامت و امنیت فردی است. نادیده گرفتن آنها به امید تغییر در آینده، می تواند بهای سنگینی داشته باشد. مشورت با مشاوران متخصص در دوران آشنایی، می تواند به شما در تحلیل این نشانه ها و گرفتن تصمیم های آگاهانه کمک کند.

مواجهه با «دست به زن»: راهکارهای عملی و حمایتی

مواجهه با پدیده «دست به زن» نیازمند رویکردی چندوجهی است که هم به حفاظت فوری از قربانی می پردازد و هم به راهکارهای بلندمدت برای مقابله و توانمندسازی. درک اینکه خشونت هرگز تقصیر قربانی نیست، گامی اساسی در مسیر خروج از این چرخه است.

گام های فوری در زمان بروز خشونت

1. اولویت با امنیت جانی: در لحظه بروز خشونت، مهم ترین گام، حفظ امنیت جانی خود و فرزندان است. تلاش کنید موقعیت را ترک کنید و به مکانی امن بروید. این مکان می تواند اتاق دیگری در خانه، خانه یکی از دوستان یا اعضای خانواده، یا پناهگاه های اضطراری باشد. در صورت امکان، از درگیر شدن فیزیکی اجتناب کنید.
2. حفظ آرامش (تا حد امکان): هرچند بسیار دشوار است، اما تلاش برای حفظ آرامش و عدم واکنش متقابل کلامی یا فیزیکی می تواند از تشدید خشونت جلوگیری کند. برخی افراد پرخاشگر، به دنبال تحریک بیشتر برای توجیه رفتارهای خود هستند.
3. عدم پذیرش مسئولیت: هرگز مسئولیت خشونت اعمال شده را بر عهده نگیرید. هیچ توجیهی برای کتک زدن وجود ندارد و شما مقصر این رفتار نیستید، حتی اگر بحثی آغاز شده باشد.
4. جمع آوری شواهد: در صورت امکان و بدون به خطر انداختن امنیت، از آسیب های جسمی (کبودی، زخم)، اشیاء شکسته، یا پیام ها و فایل های صوتی تهدیدآمیز عکس یا فیلم تهیه کنید. این شواهد می توانند در مراجع قانونی مفید باشند.

راهکارهای بلندمدت و کلیدی

پس از تأمین امنیت فوری، توجه به راهکارهای بلندمدت برای پایان دادن به چرخه خشونت ضروری است. این راهکارها شامل حمایت های روانشناختی، قانونی و اجتماعی می شوند.

۱. مراجعه به مشاوره تخصصی

مشاوره نقش حیاتی در بازیابی سلامت روان و برنامه ریزی برای آینده دارد:

• برای قربانی: مراجعه به روانشناس یا مشاور به فرد کمک می کند تا آسیب های روانی ناشی از خشونت را التیام بخشد، اعتماد به نفس از دست رفته را بازسازی کند و مهارت های لازم برای تصمیم گیری های مهم زندگی را بیاموزد.
• برای زوجین (در صورت تمایل و همکاری مرد): اگر مرد به مشکل خود اعتراف کند و تمایل به تغییر داشته باشد، مشاوره زوج درمانی و مدیریت خشم می تواند راهگشا باشد. اما مهم است که خشونت گر خود به مشکلش واقف باشد و تحت فشار یا اجبار به مشاوره تن ندهد، زیرا در این صورت اثربخشی آن به شدت کاهش می یابد.

۲. حمایت قانونی

آگاهی از حقوق و بهره گیری از حمایت های قانونی بسیار مهم است:

• آگاهی از حقوق قانونی: زنانی که قربانی خشونت خانگی هستند، حقوقی از جمله مهریه، نفقه و حضانت فرزندان دارند که باید از آنها مطلع باشند.
• مراجعه به مراجع قضایی و پزشکی قانونی: ثبت آسیب های جسمی در پزشکی قانونی و طرح شکایت در مراجع قضایی، گام های مهمی برای پیگیری قانونی و ایجاد سابقه است.
• کمک از وکیل متخصص: مشورت با وکیل متخصص در امور خانواده می تواند به درک بهتر روند قانونی و دفاع از حقوق کمک کند.
• شماره های اورژانس اجتماعی و خطوط کمک رسانی: در ایران، شماره ۱۲۳ اورژانس اجتماعی و خطوط مشاوره تلفنی روانشناختی می توانند حمایت های اولیه و راهنمایی های لازم را ارائه دهند.

۳. تقویت استقلال فردی

استقلال فردی، به ویژه استقلال مالی، می تواند قدرت انتخاب و خروج از رابطه آسیب زا را افزایش دهد:

• استقلال مالی: تلاش برای یافتن شغل، پس انداز کردن پول و مدیریت امور مالی شخصی، به زن امکان می دهد تا بدون وابستگی، آینده خود و فرزندانش را تضمین کند.
• شبکه حمایتی: حفظ و تقویت ارتباط با خانواده، دوستان و سایر شبکه های حمایتی، منبعی از پشتیبانی عاطفی و عملی در لحظات دشوار خواهد بود.
• تقویت عزت نفس: شرکت در فعالیت های خودیاری، مطالعه، و گروه های حمایتی می تواند به بازسازی عزت نفس و خودباوری کمک کند.

۴. حفاظت از کودکان

کودکان قربانیان خاموش خشونت خانگی هستند و حمایت از آنها از اهمیت بالایی برخوردار است:

• تأثیر مخرب خشونت بر کودکان: کودکان شاهد خشونت، دچار آسیب های روانی جدی می شوند که می تواند شامل اضطراب، افسردگی، مشکلات رفتاری، اختلالات خواب و مشکلات تحصیلی باشد. آنها ممکن است خشونت را به عنوان یک رفتار عادی بیاموزند.
• مشاوره کودک: در صورت وجود فرزندان، جستجوی مشاوره تخصصی برای آنها ضروری است تا بتوانند با تأثیرات مخرب خشونت مقابله کنند.
• تصمیم گیری برای آینده فرزندان: هر تصمیمی برای ادامه یا پایان رابطه باید با اولویت قرار دادن سلامت روانی و جسمی فرزندان گرفته شود. گاهی جدایی، اگرچه دشوار، امن ترین راه برای حفظ آینده آنهاست.

«اهمیت استقلال مالی و وجود یک شبکه حمایتی قوی، کلید اصلی برای زنانی است که در دام خشونت خانگی گرفتار شده اند. این استقلال، به آنها قدرت انتخاب و امید به ساختن آینده ای بهتر را می دهد.»

۵. تصمیم گیری برای ادامه یا پایان رابطه

این یک تصمیم بسیار شخصی و دشوار است که باید با مشورت متخصصین و سنجیدن تمامی جوانب گرفته شود. در برخی موارد، با تلاش و تعهد هر دو طرف و حمایت متخصصان، امکان بهبود و اصلاح رفتار وجود دارد. اما در مواردی که خشونت تکراری، شدید و همراه با عدم پذیرش مسئولیت از سوی خشونت گر است، طلاق ممکن است تنها و بهترین راه برای حفظ امنیت و سلامت باشد. هیچ کس نباید مجبور به تحمل زندگی ای شود که در آن کرامت و امنیتش زیر پا گذاشته می شود.

نتیجه گیری: پایان دادن به چرخه خشونت، شروعی دوباره

پدیده «دست به زن» و خشونت خانگی، یکی از دردناک ترین واقعیت های اجتماعی است که می تواند ابعاد زندگی فردی و خانوادگی را عمیقاً تحت تأثیر قرار دهد. همانطور که بررسی شد، این پدیده فراتر از یک درگیری ساده است و ریشه های پیچیده ای در مسائل روانشناختی فرد و ساختارهای اجتماعی و فرهنگی دارد. شناسایی نشانه های هشداردهنده در دوران آشنایی، درک دلایل بروز این رفتارها و آگاهی از راهکارهای مؤثر برای مقابله و خروج از این چرخه، گام های حیاتی در مسیر حفظ سلامت و کرامت انسانی هستند.

مهم ترین پیامی که از تمامی ابعاد این بحث می توان دریافت، این است که «دست به زن» هرگز قابل توجیه نیست و قربانی خشونت، تحت هیچ شرایطی، مقصر نیست. سکوت در برابر خشونت، تنها به تداوم و تشدید آن منجر می شود. در عوض، شجاعت در مواجهه با این مشکل و جستجوی کمک های حرفه ای و حمایتی، می تواند نقطه عطفی برای ساختن آینده ای امن تر و آرام تر باشد.

«پذیرش خشونت یا سکوت در برابر آن، نه تنها به نفع فرد قربانی نیست، بلکه به تداوم یک چرخه آسیب زا برای نسل های آینده نیز کمک می کند. آینده ای امن و آرام، با تصمیم گیری آگاهانه و اقدام به موقع آغاز می شود.»

امید، خودباوری و توانمندی در دستان هر فردی است که درگیر این مشکل شده است. چه برای پیشگیری از ورود به چنین رابطه ای، چه برای خروج از آن، و چه برای یاری رساندن به دیگران، آگاهی و اقدام به موقع، راهگشا خواهد بود. هر قدم کوچکی در مسیر مقابله با خشونت، می تواند منجر به تغییرات بزرگی در زندگی فردی و حتی در سطح جامعه شود. با همت و حمایت از یکدیگر، می توانیم به ساختن جهانی عاری از خشونت برای همه انسان ها کمک کنیم و به جای زخم های کهنه، بذر امید و آرامش را بکاریم.

---

سوالات متداول

آیا مردی که یک بار دست به زن داشته باشد، همیشه این رفتار را تکرار می کند؟

تجربه نشان می دهد که اگر رفتار خشونت آمیز یک بار اتفاق بیفتد و با واکنش جدی و مؤثر مواجه نشود، احتمال تکرار آن بسیار بالاست. در بسیاری از موارد، خشونت یک چرخه را طی می کند که شامل فاز تنش سازی، فاز خشونت و سپس فاز آشتی و عذرخواهی می شود. اگر مرد به مشکل خود اعتراف نکند و به دنبال درمان نباشد، این چرخه می تواند تکرار شده و حتی شدت یابد.

چگونه می توان همسر را متقاعد کرد که به مشاوره یا روانشناس مراجعه کند؟

متقاعد کردن فرد خشونت گر برای مراجعه به مشاوره می تواند چالش برانگیز باشد. ابتدا، باید در یک فضای آرام و امن، با او در مورد تأثیرات منفی رفتارهایش بر شما و زندگی مشترک صحبت کنید. تأکید کنید که این کار برای بهبود رابطه و سلامت هر دو نفر است، نه صرفاً برای «رفع عیب» او. در صورت عدم پذیرش اولیه، می توان از طریق یکی از دوستان یا اعضای خانواده که مورد اعتماد اوست، کمک گرفت. در نهایت، اگر فرد تمایلی نشان ندهد، ممکن است نیاز باشد شما برای حفظ سلامت خود، به تنهایی به مشاوره مراجعه کنید و برای آینده تان تصمیم بگیرید.

خشونت های کلامی یا روانی نیز «دست به زن» محسوب می شوند؟

اصطلاح «دست به زن» عمدتاً به خشونت فیزیکی اشاره دارد. با این حال، خشونت های کلامی، روانی، عاطفی، مالی و جنسی نیز اشکال مهمی از خشونت خانگی هستند که می توانند به اندازه خشونت فیزیکی و حتی بیشتر، آسیب زا باشند. این اشکال خشونت، اغلب زمینه را برای بروز خشونت فیزیکی فراهم می کنند و باید به همان اندازه جدی گرفته شوند. تحقیر مداوم، تهدید، کنترل گری افراطی و انزواطلب کردن قربانی، همگی مصادیق خشونت روانی هستند.

چه سازمان ها و نهادهایی در ایران به زنان آسیب دیده کمک می کنند؟

در ایران، سازمان بهزیستی کشور از طریق اورژانس اجتماعی (شماره تماس ۱۲۳) به افراد در معرض خشونت خانگی کمک رسانی می کند. این سازمان، خدمات مشاوره، مددکاری اجتماعی و در صورت لزوم، اسکان موقت در خانه های امن را فراهم می آورد. همچنین، برخی مراکز مشاوره خصوصی و سازمان های مردم نهاد نیز در این زمینه فعالیت می کنند. مراجعه به مراجع قضایی و پزشکی قانونی نیز برای پیگیری حقوقی ضروری است.